Ik schrijf dus ik schrap
31 oktober 2019 Schrijven is een strijd tussen de schrijver en zijn verhaal. Ook wel genoemd: Kill your darlingsIn het vorige blog heb ik beschreven hoe ik me voorbereid op een verhaal. Door middel van het verzamelen van zoveel mogelijk gegevens probeer ik een beeld te krijgen van een personage, ook al is het een volledig fictief persoon. Als ik dit niet doe, dan kan het volgende gebeuren.
Ik was een aantal maanden lekker op dreef, zat in een flow en ik vond dat ik de ene mooie zin na de andere schreef. Ik was al een fors eind op weg, totdat ik erachter kwam dat het niet de goede kant opging. Het verhaal begon zichzelf te schrijven. Het klopte niet meer, het werd te warrig. Ik kreeg het gevoel dat ik de regie verloren had. Het klinkt vreemd, want per slotte is er maar een de baas en dat ben ik, de schrijver.
Dan is er volgens mij maar één manier om het heft weer in handen te krijgen: schrappen, schrappen en nog eens schrappen. Uiteindelijk heb ik het verhaal gehalveerd, van 20.000 woorden terug maar 10.000. In begin doet dat pijn, daar gaan je mooi bedachte zinnen, je darlings, die zo veelbelovend waren, waar je zo trots op was. Maar als het geen functie heeft of de lezer afleidt van wat je beoogt dan wordt je darling een akelige helleveeg.
Daarna was ik trots op mezelf, ik had de regie weer teruggepakt.
Schrijven voelt als een strijd tussen de schrijver en zijn verhaal.
